kar yağıyor;

dökülüyor tanecikler şeklinde;

değmeden birbirine düşüyorlar yeryüzüne.

ne kadar güzel; ne hoş görüntüler

var ediyor imgelemde.

Yıldız gibi görüntüsü,

Benziyor prizmaya.

Kar o kadar etkileyici, o kadar temiz ki;

ve ak…

ve pür-u pak,

siliyor görünen tüm pislikleri…

hele bir de düşerken yere;

kimi kristal kimi yumaklar

halinde

ve peş peşe

iniyorlar toprağa.

Ne güzel bir görüntü ve sonsuz imgelem,

Her nereye baksan beyaz egemen…

yok olmuş bütün renkler çevremde;

ama kirlenmemiş en doğal durumunda doğa.

Gökyüzüne bak, uçuşmuyor bulutlar

ve kuşlar da. tek düzelik egemen adeta havada.

Boşalmış sokaklar;

tek, tek insanlar gidiyorlar işlerine

kimi kayarak, kimi düşerek;

kimi gülerek, kimi kızarak.

bomboş yollar.

Bulamazsın her zaman ki kalabalığı sokaklarda;

azalmış arabalar caddelerde;

yalnızca kar topu oynuyor çocuklar mahallelerde ve yollarda…

en çok da çocuklar sever kar’ı.

Sanki kar, kar topu oynasınlar diye, çocuklar için yağıyor!

Ve

Tinim de belli belirsiz bir sevinç,

özümde bir mutluluk belirtisi,

Bedenimde bir itki var,

Anladım ki bu yağan karın imgelemde bıraktığı hazzın yansıması.

Kimi insanlar oturuyor sıcak evlerinde.

Ya evleri olmayanlar;

Sobası bulunmayanlar,

Kömürden, odun alamayanlar,

Ya sokak çocukları,

O an düşünüyorum

sokak çocuklarını, evsiz, barksız kimsesizleri.

Burkuluyor içim,

Bedenimdeki haz, dönüşüyor hüzne…

Düşünüyorum,

Kapanmış köy yollarını.

evinde yakacak olmayan insanları;

hastaları, çaresizleri, parasızları...

hüzünleniyorum, dalıyorum derinlere!

Anlatılmaz duygular kaplıyor tinimi.

boğulacak gibi oluyorum.

Ve hayat

Ve dünya

Ve kaos

Ve kosmoz….

Ve karşıtlıklar,

Ve aforizmalar geliyor aklıma,

“birileri açsa, sen tok gezemezsin” ;

"Biri yer biri bakar, kıyamet ondan kopar" vs.

ama kopmuyor kıyametler;

bunca olumsuzluğu kanıksamısçasına yaşıyor onca insanlar!

Ve metaforlar uçuyor belleğimde….

“Kar temizliktir, beyaz arınmışlıktır” vs.

Ve karşıtlıklar,

ve evrenin oluşum yasaları,

ve algılanan doğa gerçekliği uyandırıyor bilincimi;

güzel ve çirkin;

iyi ve kötü;

aydınlık ve karanlık;

sıcak ve soğuk;

evi olan ve evsizler;

beyaz ve kara vs.

tüm karşıtlıklar varlaşıyor zihnimde.

ve güzel olan her şey mutlandırıyor tinimi.

Ve bundandır seviyorum yağan karı;

ve imreniyorum sokakta kar topu oynayan çocuklara.

ama düşündüğümde evsizleri, yurtsuzları, kimsesizleri...

ve bundandır kızgınlığım;

beynimde yaşıyorum hem hüznü, hem sevgiyi…

oysa suçlu değil yağan kar;

oluşan deprem; akan sel...

suçludur, insanı dışlayan,

doğayı bitiren;

her şeyi sahiplenen sistemler.

Oysa suçludur asıl; her şeye kâr güdüsüyle bakıp,

insaniliği dışlayan toplumsal anlayışlar.

Oysa yaşasa herkes güzelliği;

görse karşıtlıkların birlikteliğini.

Kavrayabilse

yaşamı var eden çelişkileri.

Haksızlıkların, kirlenmişliklerin

olumsuzlukların nedenlerini

sorgulasa;

çıkarabilse bilince

onca duyarsızlıkları.

Ne güzel olur dünya

ve yaşam

ve yücelir insanlık…

Kar yağıyor dışarıda

ve ben varlaştırıyorum

yaşamın kendisini bedenimde.

Bakıyorum hayranlıkla doğaya

seviyorum doğayı,

Ben oyum o ben.

ne güzel dünya,

ne güzel hayat

ve ne güzel KAR…